Ciekawostki dla rodziców

SŁODYCZE I FAST FOOD W DIECIE DZIECKA

Dieta dziecka ma zasadniczy wpływ na jego rozwój psychofizyczny. Dietetycy biją na alarm, że cukier prowadzi do rozdrażnienia, może wywoływać senność,a wszechobecny jest w wielu produktach spożywczych. Spożywając codziennie spore ilości cukru dzieci stają się nadpobudliwe, a nawet mogą przejawiać zachowania agresywne. Wolniej myślą, słabiej przyswajają wiedzę, mają zaburzone funkcje poznawcze i problemy z koncentracją. Często mają kłopoty ze snem, ponieważ spożywają kofeinę, która występuje nie tylko w kawie, ale także w wielu produktach, np. w napojach gazowanych. Nawet jeśli na opakowaniu widnieje informacja, że napój jest bez cukru, a jest słodki, to wiadomo, że zawiera syrop glukozowo-fruktozowy. Syrop ten jest niestety jeszcze bardziej szkodliwy niż cukier. Zaburza wydzielane leptyny – hormonu, który odpowiada za ośrodek sytości. Tymczasem cukier – zarówno biały, klonowy, trzcinowy lub pochodzący z melasy – nie dostarcza organizmowi żadnych cennych składników odżywczych. Przeciwnie, prowadzi do otyłości, cukrzycy, próchnicy i wielu innych chorób, uszkadza błonę śluzową jelit i żołądka, zmniejsza wchłanianie witamin i minerałów, powoduje egzemę, wreszcie – cukier uzależnia. Jednak mimo to nie powinien być zupełnie wyeliminowany z diety ponieważ jest to jednocześnie ważny węglowodan, który dostarcza mózgowi energii niezbędnej do jego prawidłowego funkcjonowania, jest źródłem siły dla mięśni. Ale na pewno trzeba ograniczać jego spożycie. Bardzo niebezpieczne są barwniki, dodatki do żywności i konserwanty ponieważ negatywnie wpływają na układ nerwowy. Problemy z zachowaniem wynikać mogą również z niedoborów składników mineralnych, zwłaszcza żelaza i cynku.

Dzieci tyją w zastraszającym tempie. Coraz więcej maluchów w Polsce ma nadwagę, czasem sporą. Uwielbiane, zwłaszcza przez dzieci, fast foody (frytki, hamburgery, pizza, słone przekąski) to przede wszystkim źródło tłuszczu. Częste jedzenie takich potraw może powodować powstawanie niektórych nowotworów układu pokarmowego, przyspieszać miażdżycę oraz chorobę wieńcową. Tego typu żywność zawiera dużo soli, która niekorzystnie wpływa na układ krążenia i układ moczowy, natomiast mało witamin oraz błonnika co prowadzi do zaparć. Jest to żywność łatwa do spożycia, szybko przygotowana, niezalecana w żywieniu nikogo! Przetworzona, przez co ma obniżoną wartość odżywczą, niską jakość produktów, dużą kaloryczność oraz małą różnorodność jedzenia. Obecność konserwantów i barwników jest przyczyną nie tylko zaparć, ale i refluksu, alergii, nadpobudliwości, braku koncentracji co z kolei owocuje problemami w nauce. Ponadto szkodliwe związki chemiczne (E250) w kontakcie z sokiem żołądkowym tworzą substancje rakotwórcze.

CZY MY RODZICE NA PEWNO CHCEMY W TAKI SPOSÓB ŻYWIĆ SWOJE DZIECI – NAWET OKAZJONALNIE ???

Musimy pamiętać, że za zdrowe nawyki żywieniowe odpowiadamy właśnie My. I to my – rodzice powinniśmy być przykładem dla swoich dzieci. Dlatego zwracajmy uwagę na to co sami jemy. Zadbajmy o to by na talerzu nie zabrakło kolorowych warzyw i zdrowych słodkich owoców. Starajmy się rozsądnie dobierać przekąski dla dziecka. Bądźmy konsekwentni i zdyscyplinowani, wyrabiajmy zdrowe nawyki, które uchronią nasze dziecko przed wieloma groźnymi skutkami niezdrowego odżywiania.

Źródło:

https://portalzdrowiadziecka.pl/index.php/video/wplyw-jedzenia-napsychike-dziecka/

https://www.mjakmama24.pl/dziiecko/zywienie-dziecka/dzieci-jedza-za-duzo-slodyczy-jakie-sa-tego-skutkiaa-Hqgi-kTkD-U6Cw.html

https://dziecisawazne.pl/dlaczego-warto-ograniczac-cukier-w-diecie-dziecka/

https://mamotoja.pl/smieciowe-jedzenie-jest-jak-narkotyk-nie-podawaj-go-dziecku-wstrzasajaca-kampania,dieta-malego-dziecka-artykul,17642,rlpl.html

https://www.sosrodzice.pl/uchronic-dziecko-smieciowego-jedzenia/

DZIECI – ŻYCIE

DZIECI UCZĄ SIĘ ŻYCIA OD NAS :

Jeżeli dziecko jest krytykowane – uczy się potępiać.

Jeżeli dziecko żyje w nieprzyjaźni – uczy się agresji.

Jeżeli dziecko jest wyśmiewane – uczy się nieśmiałości.

Jeżeli dziecko jest zawstydzane – uczy się poczucia winy.

Jeżeli dziecko żyje w tolerancji – uczy się szacunku.

Jeżeli dziecko jest zachęcane – uczy się wiary w siebie.

Jeżeli dziecko jest rozumiane – uczy się oceniać.

Jeżeli dziecko jest traktowane uczciwie – uczy się sprawiedliwości i prawdy.

Jeżeli dziecko żyje w bezpieczeństwie – uczy się ufać.

Jeżeli dziecko jest przyjmowane takim, jakim jest – uczy się akceptować.

Jeżeli dziecko jest otaczane przyjaźnią – uczy się szukać w świecie miłości.

Autor: Dhoroty Law Nolte

Granice

WYZNACZANIE GRANIC DZIECKU – JAK ROBIĆ TO UMIEJĘTNIE

Autor: Marta Cygan, psycholog, zespół Akademii Zdrowego Przedszkolaka

Wielu rodziców hołduje zasadzie „Szanuje swoje dziecko, więc daje mu prawo wyboru”. Okazywanie szacunku to cenna umiejętność rodzicielska lecz nie jest ona tożsama z dawaniem prawa dziecku do decydowania o sobie w każdej sprawie. Pamiętajmy o tym, iż dzieci nie są naszym równorzędnym partnerem w wielu sprawach, a właściwie tylko w jednej dziedzinie tak jest, a mianowicie w kwestii okazywania uczuć. Tu każdy jest jednakowo ważny i przeżywa te same uczucia, które nie są zależne od doświadczenia. Natomiast w kwestiach życiowych, decydowania o tym co dobre, a co złe, dziecko powinno polegać na osobie dorosłej, która, przede wszystkim dzięki swojemu doświadczeniu, przewiduje możliwe konsekwencje danego działania. Granice ma każdy z nas. Tak jak granice państwa służą do tego, aby wiedzieć, gdzie się ono znajduje, tak samo nasze granice są po to, byśmy wiedzieli, gdzie kończy się jeden a zaczyna drugi człowiek.

Dlaczego granice są takie ważne?

1. Dają poczucie bezpieczeństwa i stabilności.
2. Granice pomagają odkrywać świat.
3. Granice określają obszar akceptowanych zachowań.
   Wyraźnie ustalone, stabilne granice wytaczają dzieciom ścieżkę postępowania zgodnego z normami i zasadami, zarówno w rodzinie, jak i szerszych kręgach społecznych.
4. Granice określają związki z ludźmi.
   Kiedy dzieciom oddaje się zbyt dużo władzy i kontroli, często zaczynają one przeceniać swoje wpływy i autorytet. Ich granice rozmywają się, a one same nieustannie sprawdzają sytuację, co naraża je na konflikty i próby sił.
5. Granice wspomagają osobisty wzrost.
   Wraz z rozwojem dziecka granice muszą się rozszerzać. Postawione granice mogą nam pokazać, z czym dzieci nie są w stanie sobie jeszcze poradzić, a w czym już dojrzały, czy dorosły do zmian zasad, np. późniejsze chodzenie spać.

Jak określać dziecku granice?

Przed wprowadzeniem zasad warto zastanowić się i odpowiedzieć sobie na kilka pytań:

• Co jest dla mnie ważne? Dlaczego akurat to?
• Dlaczego daję dziecku takie polecenie? Dlaczego obowiązuje właśnie ta zasada?
• Czy uważam, że to polecenie (ta zasada) jest rzeczywiście sensowne i konieczne?
• Jak ważne jest dla mnie, aby dzieci wypełniały to polecenie?
• Co się stanie, jeżeli dzieci zignorują to polecenie (tę zasadę)?

TYPY GRANIC:

1. Zbyt restrykcyjne granice i nadmierna kontrola, zbyt mocno ograniczają, ściskają, są zbyt wąskie, by zapewnić dziecku swobodę niezbędną do prawidłowego rozwoju.
2. Gdy granice są zbyt szerokie i nie dość stanowczo określone, dzieci ignorują je i zapuszczają się na zakazane tereny.
3. Gdy granice są zmienne, niestabilne dzieci nadal chcą je testować, choć wymaga to większej ilości prób z ich strony. Łatwo się nie poddają, przecież muszą sprawdzić, co będzie tolerowane.
4. Granice zrównoważone – kształtują poczucie wolności oparte na odpowiedzialności. Pozwalają dziecku na dokonywanie ograniczonego wyboru, na ponoszenie konsekwencji. Takie granice uczą współpracy, kształtują poczucie sprawstwa.

Należy pamiętać, że wytyczanie granic jest procesem dynamicznym. Z każdym dniem dzieci rosną, zmieniają się i wraz z rozwojem dojrzewają do coraz większej wolności i odpowiedzialności za siebie i innych. Wszystkie dzieci potrzebują pewnej dozy swobody, siły i kontroli nad własnym życiem, aby wykształcić i rozwijać swoje umiejętności i aby w przyszłości być odpowiedzialnym, dobrze dostosowanymi do życia w społeczeństwie ludźmi.

Piramida aktywności fizycznej dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym

Ruch jest przejawem życia, towarzyszy człowiekowi od chwili urodzin. Jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Aktywność fizyczna jest szczególnie ważna u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego wzrostu, wzmacniania i doskonalenia. Występujący u dzieci „głód ruchu” jest wyrazem podświadomej chęci zaspakajania tej potrzeby zapewnienia niezbędnego czynnika stymulującego rozwój. Dlatego aktywność powinna być rozwijana już od najmłodszych lat.

Na wzór piramidy zdrowego żywienia specjaliści opracowali piramidę aktywności fizycznej dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, składającą się z czterech „pięter”.

Najniższe z nich (a jednocześnie podstawowe) dotyczy najprostszych form ruchu, związanych z codziennymi czynnościami, takimi jak wchodzenie po schodach, pokonywanie pieszo trasy do szkoły lub przedszkola, korzystanie z placu zabaw czy spacery z psem. Dobrze byłoby, aby ograniczenie używania windy, schodów ruchomych, samochodu czy środków komunikacji miejskiej stało się naszym prozdrowotnym nawykiem.

Na drugim piętrze piramidy znajdują się powszechnie znane postacie aktywności fizycznej, na przykład jazda na rowerze lub zabawy z piłką, z których dzieci powinny korzystać przynajmniej, co drugi dzień. Ich celem jest podniesienie tętna w czasie wysiłku. Ten rodzaj aktywności powinien trwać jednorazowo minimum 20 minut.

Trzecie piętro piramidy mogą zajmować takie formy ruchu ,jak pływanie oraz lubiane przez dziewczęta ćwiczenia o charakterze rytmiczno-tanecznym lub preferowane przed chłopców sporty walki. Zaleca się korzystanie z nich co najmniej 2-3 razy w tygodniu. Do aktywności fizycznej z trzeciego piętra piramidy warto wybrać dla dziecka jego ulubioną formę ruchu. Celem stosowania tych ćwiczeń jest przede wszystkim rozwinięcie siły i wytrzymałości oraz zadbanie o elastyczność mięśni.

Na „wierzchołku” piramidy umieszczono bierne formy wypoczynku. Niektóre z nich są zalecane i potrzebne do właściwego funkcjonowania. Na przykład nasz organizm potrzebuje stosownej ilości snu, a po ćwiczeniach ruchowych odpowiedniej ilości wypoczynku. Jeśli jednak wciągu dnia dziecko zbyt dużo czasu spędza przy komputerze i przed ekranem telewizora, nie ma to nic wspólnego z dbałością o jego zdrowie. Oczywiście trudno wyobrazić sobie współczesne życie bez możliwości dostępu do komputera, Internetu lub telewizji. Rolą rodziców jest kontrolowanie czasu.

Biorąc pod uwagę, że dziecko w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym wymaga jeszcze opieki rodziców (np. podczas zabawy na placu zabaw), warto poświęcić spędzony razem czas na wspólną aktywność fizyczną (szczególnie na powietrzu). Z pewnością przyniesie to korzyści zdrowotne obu pokoleniom oraz wpłynie na umocnienie rodzinnej więzi emocjonalnej.

Literatura:

1. Białas L., ”Ruch bramą do nauki”, Bliżej Przedszkola, 2009, nr 5.
2. Fall – Ławryniuk M., „Ciało i umysł lubią ruch”, Bliżej Przedszkola, 2009, nr 6.
3. Gniewkowski W., Wlaźnik K., „Wychowanie fizyczne”, WSiP, Warszawa 1990.
4. Nadachewicz K., „Rola nauczyciela w rozwoju ruchowym dziecka”, Wychowanie w przedszkolu, 2009, nr 10.
5. Owczarek S., „Gimnastyka Przedszkolaka”, WSiP, Warszawa 2001.
6. Pasternak A., „Fit, czyli w dobrej formie. Kultura fizyczna przedszkolaka”, Bliżej Przedszkola, 2010, nr 12.
7. Wlaźnik K., „Wychowanie fizyczne w przedszkolu”, Przewodnik dla nauczyciela.

„Dziesięć kroków do wzmocnienia odporności”

PIERWSZY – PEŁNOWARTOŚCIOWA DIETA

Drogi rodzicu, prawidłowo dobrana dieta jest podstawowym czynnikiem, który pomoże w zapobieganiu chorobom. Konieczne jest codzienne spożywanie porcji warzyw i owoców. Dieta powinna być bogata także w nabiał. Natomiast należy unikać cukrów prostych oraz przetworzonych tłuszczy. Najlepiej, żeby dziecko unikało napojów gazowanych i słodzonych soków. Rodzicu, pamiętaj także o regularności spożywanych posiłków.

DRUGI – DOBRZE DOBRANA ODZIEŻ

Rodzicu, wybieraj ubranka z naturalnych materiałów. Szczególnie jesienią, zimą najlepiej ubierać dziecko w kilka warstw ubranek, które można łatwo ściągnąć. Nie przegrzewaj ani nie wychładzaj organizmu dziecka.

TRZECI – RUCH TO ZDROWIE

To stwierdzenie aktualne jest w każdym wieku, im wcześniej wprowadzimy ruch do codziennego harmonogramu zajęć przedszkolaka, tym lepiej. Ważne jednak, aby wybrać taki rodzaj aktywności, która sprawia dziecku przyjemność, bowiem systematyczna aktywność nie powinna się kojarzyć dziecku z przykrym obowiązkiem.

CZWARTY – SPACER

Codzienne przebywanie na świeżym powietrzu pomoże w utrzymaniu zdrowia. Rodzicu, nie rezygnuj ze spaceru nawet w chłodne czy mroźne dni; pamiętaj jednak o odpowiednim dobraniu ubioru.

PIĄTY – HARTOWANIE

Rodzicu, pamiętaj, że w pomieszczeniach, gdzie przebywają dzieci, nie powinno być cieplej niż 20 stopni Celsjusza. Przed spaniem pokój powinien być wywietrzony. Warto również hartować dziecko podczas kąpieli.

SZÓSTY – MYCIE RĄK

Systematyczne i prawidłowe mycie rąk zmniejsza ryzyko przeniesienia infekcji. Rodzicu, na początku kontroluj, jak dziecko myje rączki – powinny być całe zmoczone pod bieżącą wodą, potem zawsze trzeba użyć mydła, a następnie należy je dokładnie spłukać. Konieczne jest mycie rąk przed każdym posiłkiem, po skorzystaniu z toalety i po powrocie ze spaceru. Chwalmy dzieci za dobrze wykonaną czynność!

SIÓDMY – ODPOCZYNEK

Nawet dzieci potrzebują czasem trochę wytchnienia. Rodzicu, bardzo ważny jest również sen: dziecko powinno spać 8-9 godzin dziennie.

ÓSMY – WYLECZ INFEKCJĘ DO KOŃCA

Niewyleczona do końca infekcja stanowi zagrożenie dla samego przedszkolaka i kolegów z grupy. Może skutkować rozwojem powikłań, a dodatkowo po przebytej infekcji osłabiony układ immunologiczny bywa przyczyną kolejnego zachorowania.

DZIEWIĄTY – SZCZEPIENIA

Lepiej zapobiegać niż leczyć! Od kilku lat oprócz szczepień obowiązkowych na rynku znajdują się szczepionki zalecane. Porozmawiaj z pediatrą na temat szczepień zalecanych.

DZIESIĄTY – DUŻO UŚMIECHU NA CO DZIEŃ

Wiadomo, śmiech to zdrowie, więc starajmy się na co dzień zachować jak najwięcej pogody ducha. Zadowolone i szczęśliwe dzieci rzadziej chorują. Rodzicu, ważna jest również atmosfera w domu i nienarażanie dziecka na przewlekły stres, który niekorzystnie wpływa na jego układ immunologiczny.

Warzywa i owoce – kolorowy parasol ochronny dla twojego dziecka

Powrót do źródła, czyli kilka słów o wodzie

Woda to jeden z podstawowych składników pokarmowych zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci. Dlaczego? Jest bowiem prawie idealnym rozpuszczalnikiem i tworzy środowisko dla wszystkich procesów życiowych jakie przebiegają w organizmie. Pijmy wodę i dbajmy, by piły ją nasze dzieci.

Woda pełni w organizmie wiele funkcji: wchodzi w skład wszystkich komórek i tkanek, umożliwia transport składników odżywczych i produktów przemiany materii, w gorące dni chłodzi nas, wydostając się na powierzchnię skóry jako pot, oraz zabezpiecza różne narządy, np. mózg, rdzeń kręgowy, gałkę oczną przed uszkodzeniem. Jest niezbędna dla prawidłowego trawienia.

Bilans wody w organizmie

Niedostateczne spożycie płynów prowadzi do odwodnienia, którego skutkiem są zaburzenia w pracy całego organizmu. U dzieci skutki odwodnienia mogą pojawić się szczególnie szybko. Pierwsze objawy odwodnienia to uczucie zmęczenia, bóle i zawroty głowy, ogólne osłabienie, przegrzanie ciała. Większa utrata wody powoduje zaburzenia funkcji termoregulacyjnych organizmu i może doprowadzić do udaru cieplnego. Odwodnienie wielkości 20% zagraża życiu. Bez wody życie nie byłoby po prostu możliwe.

Bilans wody w organizmie powinien być utrzymywany na stałym poziomie. Na bilans ten wpływa ilość, którą wypijamy i zjadamy (woda jest też przecież składnikiem różnych produktów) oraz wydalamy (z moczem, kałem, przez parowanie czy z potem). Wodę musimy dostarczać do organizmu z zewnątrz, gdyż zapotrzebowanie na nią jest większe niż możliwość wytwarzania jej w ustroju.

Pić trzeba regularnie, ponieważ nasz organizm nie potrafi magazynować wody na zapas.

Źródłem wody dla człowieka są nie tylko płyny, ale też produkty żywnościowe. Zawartość wody zależy od ich rodzaju, np. warzywa czy owoce zawierają nawet 95% wody, a pieczywo pszenno-żytnie ok. 35%.

Ile płynów dziennie potrzebuje organizm dziecka

Światowa Organizacja Zdrowia zaleca, żebyśmy dziennie pili 30 ml wody na każdy kilogram masy ciała.

Zgodnie z Normami żywienia dla populacji polskiej wystarczające spożycie wody, pochodzącej z napojów i produktów spożywczych, dla dzieci i młodzieży wynosi 1,25-2,5 litra, w zależności od wieku i płci. Szczegółowe zapotrzebowanie przedstawiamy w tabeli.

Butelka z wodą do plecaka

Zapotrzebowanie na wodę zależy też od składu diety, klimatu, temperatury i aktywności fizycznej. Wzrasta przy zwiększonej aktywności fizycznej, przy podwyższonej temperaturze i obniżonej wilgotności powietrza, ale też w niskiej temperaturze, podczas stosowania diety bogatej w błonnik albo białko czy przy nadmiernym spożyciu słonych produktów i potraw.

Pamiętajmy, aby wypijać odpowiednią ilość płynów w ciągu dnia, gdyż zapewnimy sobie w ten sposób lepsze samopoczucie i kondycję.

Rady dla rodziców dziecka w wieku szkolnym i przedszkolnym

1. Nie zapominajmy o regularnym popijaniu wody w ciągu dnia i uczmy swoje dzieci, by gasiły pragnienie pijąc wodę.
2. Pamiętajmy o spożywaniu owoców i warzyw, które również są źródłem wody.
3. Przebywając w wysokiej temperaturze, nawet gdy nie czujemy, że jest nam gorąco, popijajmy systematycznie wodę, naturalne soki owocowe lub inne niesłodzone napoje. Dbajmy o to, by robiły to również nasze dzieci.
4. Gdy spędzamy dużo czasu w zamkniętych pomieszczeniach, zwłaszcza w czasie sezonu grzewczego, pamiętajmy o stałym popijaniu płynów. Przypominajmy o tym naszym dzieciom.
5. W czasie aktywności fizycznej popijajmy wodę lub inne niesłodzone płyny.
6. Gdy dzieci się bawią lub zajmują się sportem, podawajmy lub przypominajmy im o wypiciu szklanki wody lub innych niesłodzonych napojów.
7. Jeśli nasze dziecko wybiera się na wycieczkę szkolną, dajmy mu butelkę wody, by w razie potrzeby mogło zaspokoić pragnienie.
8. Pamiętajmy sami i uczmy dzieci, że nie tylko ilość, ale również jakość wypijanych płynów jest ważna – lepiej pić wodę źródlaną lub mineralną niż kolorowy, słodzony napój.

Literatura

Jarosz M. (red.), Normy żywienia dla populacji polskiej – nowelizacja, IŻŻ, Warszawa, 2012;
Peckenpaugh N.J., Podstawy żywienia i dietoterapia (red. wyd. polskiego – Gajewska D.), Elsevier Urban&Partner, Wrocław, 2011.

Dieta dla niejadka

Co robić gdy dziecko nie chce jeść? Jest to dla niektórych rodziców duży problem, z którym jednak można sobie poradzić. Najważniejszym elementem sukcesu jest cierpliwość i nie zrażanie się początkowym brakiem widocznej zmiany w nawykach żywieniowych naszej pociechy.

Daj dziecku przykład

Nie wszyscy rodzice zdają sobie sprawę jak ważna jest ich rola w kształtowaniu nawyków żywieniowych dziecka już od okresu niemowlęcego. Dziecko uczy się przez naśladownictwo, obserwuje rodziców także w zakresie wyborów żywieniowych. Dobrze aby przynajmniej jeden posiłek był zjedzony wspólnie z całą rodziną. Dziecko ma wtedy okazje do obserwowania co jedzą rodzice. Nawet jeśli dziecko np. nie lubi warzyw to zobaczy, że tata nakłada na talerz surówkę, a mama je brokuły i popija wodą. Nawet jeżeli w danym momencie dziecko odmówi zjedzenia warzyw jest duża szansa, że kolejny obiad lub kolacja zaowocują wyborem właśnie tych produktów. Oprócz aspektu zdrowotnego wspólne posiłki wpływają pozytywnie na relacje między członkami rodziny. Należy także pamiętać o spokojnej atmosferze przy stole. Pośpiech nie sprzyja kształtowaniu zdrowych nawyków żywieniowych.

Nie zmuszaj do jedzenia i rozmawiaj

Nigdy nie zmuszajmy dziecko do jedzenia, nie stosujmy kar, nie starajmy się wymuszać jedzenia np. jak zjesz obiad to pójdziemy na spacer lub jak zjesz surówkę to dostaniesz deser. Takie komunikaty spowodują jedynie efekt odwrotny do zamierzonego a mianowicie jedzenie kojarzyć się będzie dziecku ze stresem i tym bardziej pogłębiać się będzie niechęć do określonych potraw. Należy rozmawiać z dzieckiem na temat zdrowego jedzenia, tłumaczyć na czym polega zdrowe odżywianie. Już 3- latek rozumie, że brzuszek dobrze pracuje jak się je warzywa i owoce.

Daj dziecku wybór

Dobrym pomysłem dla niejadka będzie danie mu możliwości wyboru. Pytania jednak muszą dawać możliwość wyboru z dwóch maksymalnie z trzech potraw. Nie pytajmy dziecka czy zjesz warzywa na obiad? albo co zjesz na obiad? tylko zapytajmy: czy na obiad zjesz brokuły czy marchewkę? lub czy chcesz kanapkę z ogórkiem czy pomidorem? Dziecko chętniej zje warzywo, które wcześniej samo wybrało. Dobrym pomysłem dla niejadka będzie odwołanie się do bohaterów bajek, którzy są silni i zdrowi ponieważ jedzą zdrowe produkty.

Częstym błędem popełnionym przez rodziców jest utrwalanie niechęci dziecka do określonej potrawy. Unikajmy stwierdzeń: Jaś nie będzie jadł brokułów bo nie lubi lub Dzisiaj ugotuję ziemniaki bo Agatka nie lub kaszy gryczanej. Takie komunikaty wygłoszone w obecności dziecka tylko utwierdzają go w jego nawykach żywieniowych.

Gotuj razem z dzieckiem

Dzieci uwielbiają wspólne gotowanie. Nawet największy niejadek chętnie przygotuje potrawę dla rodzeństwa, taty i mamy. Niech nie zniechęca nas bałagan w kuchni, który zapewne będzie po gotowaniu naszej pociechy. Stwórzmy miłą atmosferę w kuchni, umówmy się, że dzisiaj razem zrobimy sałatkę na kolację, którą potem wszyscy zjedzą ze smakiem. Chwalmy dziecko za najmniejszą pomoc: przy udekorowaniu kanapek lub nakryciu stołu. W przypadku starszych dzieci możemy umówić się, że każdy członek rodziny raz w tygodniu przygotuje drugie śniadanie dla wszystkich. Niech dziecko w swoim dniu wybierze składniki kanapek oraz dodatki. Pochwalmy dziecko  i podkreślmy że dzięki niemu mieliśmy udany dzień w pracy. Dobrym pomysłem są także wspólne zakupy warzyw i owoców podczas których dziecko wybierze sobie ulubione produkty.

Nie przekarmiaj!

Efekt który chcemy uzyskać – zjedzenie przez dziecko pełnowartościowego posiłku, możemy osiągnąć jeśli dziecko nie podjada miedzy posiłkami. Trudno wymagać aby dziecko zjadło np. obiad jeśli godzinę wcześniej jadło drożdżówkę i popiło słodkim napojem. Racjonalne żywienie powinno uwzględniać 5 posiłków w ciągu dnia. Dbajmy aby dziecko miało określone przerwy między posiłkami. Ciągłe dojadanie czasami produktów o niskiej wartości odżywczej powoduje, że dziecko nie zje wartościowego posiłku. Ważne jest także odpowiednie dostosowanie porcji do wieku dziecka. Często zdarza się, że dziecko otrzymuje większe porcje niż potrzebuje. Może prowadzić to do zniechęcenia i odmowy jedzenia.