  |
Witajcie!
Nazywam się Krasnal Hałabała. Pochodzę z książki pani Lucyny Krzemienieckiej pt. „Z przygód Krasnala Hałabały”. Moim imieniem w 2003 r. nazwano Przedszkole Miejskie nr 3.
|
ŻYWOT KRASNALA HAŁABAŁY
Bohater bajki „Z przygód Krasnala Hałabały”Lucyny Krzemienieckiej pochodzi z rodu krasnali.
Na imię dano mu Hałabała.
Urodził się pięknego lipcowego dnia w roku 1936, w jednej z polskich wsi – na działce dziadka Tadeuszka – pana Władka. Działka cała porośnięta była czerwonymi makami – tego dnia na działce było „jakby makiem zasiał”. Jego matką była L. Krzemieniecka – autorka wielu pięknych bajek, baśni, opowiadań fantastycznych i utworów scenicznych.
Krasnal Hałabała mieszka w lesie, w dziupli po wiewiórce. Ma tam swoje gospodarstwo – mchowa pościel, mebelki wystrugane z kory i kominek. Ma też miotełkę z gęsich piórek, gdyż bardzo pilnuje porządku.
Hałabała jest wesoły, czupryniasty i malutki. Latem podobny jest do czerwonego maczku – ubrany w czerwony kubraczek, czerwone butki, a na głowie nosi czerwoną czapeczkę z płatku maku. Zimą nosi futereczko krecie i kasztankową czapeczkę. Jest przyjaźnie nastawiony do mieszkańców lasu. Jako dobry gospodarz, chętnie zaprasza ich do siebie w gości, podejmując ich słodkim poczęstunkiem.
Przeżył wiele wspaniałych i ciekawych przygód, między innymi z borsukiem, z jeżami, wiewiórkami, niedźwiedziem, wilgą złocistą, jaskółką, słowikiem, kukułką i szpakami. Wszystkie swoje przygody opowiada Lucynie Krzemienieckiej, która opisuje je w bajce.
SŁÓW KILKA O MAMIE KRASNALA HAŁABAŁY
Lucyna Krzemieniecka
Urodziła się 11 maja 1907 roku w Warszawie.
Jej prawdziwe nazwisko to Wiera Zeidenberg.
Poetka i prozaik, studiowała filologię polską i romańską na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutowała w 1926 r., wierszem „Szczęście” opublikowanym na łamach dodatku literackiego „Głosu Prawdy”. Należała do grupy poetyckiej Kwadryga. Swoje utwory ogłaszała w „Bluszczu”, „Głosie Literackim”, „Głosie Prawdy”.
Od 1928 r. poświęciła się wyłącznie pisaniu dla dzieci i młodzieży, opublikowała m.in: „Idzie Nowy Roczek” (1930), „Bajdy ciotki Adelajdy” (1932), „Cudowne okulary” (1932), „Przygody Gapcia” (1934), oraz „Z przygód krasnala Hałabały” (1936). W czasie okupacji niemieckiej mieszkała w Warszawie, po zakończeniu II wojny światowej mieszkała do 1948 w Łodzi po czym wróciła do Warszawy. Współpracowała m.in. z czasopismami „Płomyk”, „Płomyczek”, „Słonko”, „Iskierka”, „Świerszczyk”, a także z Polskim Radiem i teatrem „Baj”. Zmarła w 1955 r., w Warszawie.
W okresie powojennym wydała m.in. „Kariera Franka Żyrafy” (1948), „Kłopoty Burka z podwórka” (1948), „O dębie, co żołędzie rozdawał” (1949). Po śmierci autorki ukazały się: „Bajże baju po zwyczaju” (1956) i „Domek zapomnienia” (1956).
Uprawiane przez Krzemieniecką formy literackie to wiersze, powiastki, małe obrazki i opowiadania , baśnie poetyckie, komedyjki, pisane często typową dla niej rymowaną prozą, w której wykorzystywała motywy bajek, legend, piosenek, przysłowia, porzekadła, i fantastykę ludową. Szczególnie znaczącym w twórczości autorki gatunkiem literackim okazała się bajka dziecięca – sfabularyzowana i magiczna.
Poetka rozwijała motywy baśniowe o kopciuszku, o sierotach, kreśliła sugestywne obrazy przyrody, umiejętnie łączyła wątki z życia realnego z fantastycznym. Dla osiągnięcia określonych celów wychowawczych wykorzystywała zjawiska personifikacji i antropomorfizacji przyrody Szczególnie wyraźnie motywy te widoczne są w bajkach zamieszczonych w zbiorze „Słomkowy łańcuszek”, które w znacznej części wywodzą się z przysłów i pogwarek ludowych, a także w bajkach wierszowanych opartych na motywach ludowych pt. „Bajże baju po zwyczaju”. Twórczość fantastyczna Krzemienieckiej, zespolona z powszednim dniem, z tym wszystkim, co bliskie dziecku, z przyrodą, z cennymi w sensie wychowawczym wartościami etycznymi, ukazuje piękno życia i urok ludzkiej dobroci, uczy wrażliwości na ludzkie cierpienie i pojmowania dobra.
Opracowane przez pisarkę motywy bajkowe i wątki baśniowe mogą być wykorzystywane do rozwijania uczuć dziecka i kształtowaniu jego postawy moralnej. Dlatego jej dzieła nie tracą aktualności i świeżości mimo upływu lat. Znane są też jej utwory sceniczne takie jak: „Historia cała o niebieskich migdałach”, „O młynarzu Sylwestrze”, „Leśne rachuneczki”. Inne znane utwory autorki to: „Przyjechała zima wozem”, „Jak Sebastianek nauczył się tabliczki mnożenia”, „Dziwni goście”. W roku 1952 otrzymała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży.